„Mam prawo położyć kres obcowaniu z ludźmi, którzy powodują, że czuję się poniżana lub upokarzana.” Prawa DDA
Kiedy rano się obudziłam, poczułam, że nie mam siły iść do pani Psychol. Może odwołać wizytę. Kołdra owinęła mnie szczelnie, poduszka wcisnęła się w policzek, nareszcie zrobiło mi się ciepło. Jak przez mgłę dobiegł mnie odgłos prysznica. Jędrek nie poszedł do szkoły. To już chyba lepiej wstanę, ubiorę się i pójdę.
Na wizycie u pani Psychol omawiamy wydarzenia z ostatnich dni. Z tygodnia zaledwie. Mówię:
– Ale nie mogę przestać widywać się z rodzicami. Kiedy ich nie widzę pęka mi serce, cierpię i jest mi przykro, kłócę się z Jachem.
– Ale nie mogę się z nimi spotykać. Kiedy ich odwiedzamy jestem zupełnie rozbita, też bardzo cierpię i nie mogę tego znieść. Czepiam się Jędrka.
– Ale jeśli się z nimi rozstanę, to będę niedobrą córką. Mama zawsze powtarzała, że rodzina i lojalność są najważniejsze.
– Ale czy ich nie skrzywdzę?
– Ale co z moim poczuciem obowiązku?
– Ale jak mam przestać do nich jeździć, skoro nie wiem jak dużo czasu mam z nimi?
– Ale jak mam zaakceptować to co robią?
– Ale co ludzie powiedzą?
– Ale czy porzucenie ich nie jest niewłaściwe?
– Ale co z moimi wyrzutami sumienia?
– Ale moja siostra i brat są po stronie rodziców. Co oni pomyślą?
– Ale, ale, ale…